Aristotel (384. p.n.e. - 322. p.n.e.) bio je starogrčki filozof i besjednik, Platonov učenik i jedna od najuticajnijih ličnosti u istoriji evropske misli.
Rođen je u makedonskom gradu Stagira, Halkidiki, na sjevernoj periferiji klasične Grčke. Njegov otac, Nikomah, je umro kad je Aristotel bio dijete, nakon čega je Proksenus od Atarneusa postao njegov staratelj. U svojoj osamnaestoj godini, pošao je na Platonovu akademiju u Atini i ostao je tamo do svoje 37. godine (c. 347. p. n. e.). Njegovi rukopisi pokrivaju mnoge teme – uključujući fiziku, biologiju, zoologiju, metafiziku, logiku, etiku, estetiku, poetiku, pozorište, muziku, retoriku, lingvistiku, politiku i vladu – i čine prvi sveobuhvatni sistem zapadne filozofije. Ubrzo nakon Platonove smrti, Aristotel je napustio Atinu i, na zahtjev Filipa Makedonskog, podučavao je Aleksandara Velikog počevši od 343. p. n. e.
Podučavanje Aleksandra Velikog je pružilo Aristotelu mnoge mogućnosti i obilje materijala. On je osnovao biblioteku u Liceju koja je pomagala u produkciji mnogih od njegovih stotina knjiga. Činjenica da je Aristotel bio Platonov učenik je doprinijela njegovom ranom gledištu platonizma, međutim nakon Platonove smrti, Aristotel se uronio u empirijska izučavanja i udaljio se od platonizma u korist empirizma. On je vjerovao da svi ljudski koncepti i svo njihovo znanje ultimativno bazirani na percepciji. Aristotelovo gledište na prirodne nauke predstavlja podlogu u osnovi mnogih njegovih radova.
Aristotelovi pogledi na fizičke nauke temeljno je oblikovalo gledište srednjevekovnih učenjaka. Njegov uticaj doseže do renesanse i nije bio sistematski zamijenjen do prosvjetiteljstva i teorija kao što je klasična mehanika. Njegovi radovi sadrže najraniju poznatu studiju logike, koja je inkorporirana u kasnom 19. vijeku u modernu formalnu logiku.
